"K to 12", K or Not?

A good system of education is one of the important foundations of a progressive country. A literate populace provides strong manpower that is usually translated into a healthy economy. The Philippines, for the longest time, takes pride of being one of the most literate countries in the world.  This explains why our country is one of the largest providers of professionals and laborers around the globe.  But this does not mean that we do not have any problem on our education system.

Obviously, we have and there are lots of them. The lack of classrooms, chairs and books are just among them. Add the shortage in the number of teachers to that and you get the formula to having a steadily decreasing quality of education.

And to address these problems, the Department of Educationor DepEd , the government’s education arm introduces this system that they call “K to 12” which simply means Kindergarten plus 12 years of primary and secondary education. Before it was in place, there are only 10 years of combined years for elementary and high school. 

According to our DepEd officials, one of the main reasons that they decided to introduce K to 12 in our country is that we are the only country left especially in the Southeast Asia that has only 10 years of basic education. And with that, we are being left behind. They think that this will help improving the quality of education in our country.

K to 12 for them is meant to be an answer to the major problems in education. But if we check on the most obvious issues (i.e. shortage of teachers, lack of classrooms, chairs and books) isn’t it adding up 2 years just aggravates these problems?

I would not want to judge the system totally as I’m sure that there are a lot of other good reasons by the DepEd to put the K to 12 system in place. But I would like to share my analysis and suggestions that might help in improving this new system. And if some lawmaker or DepEd official might stumble upon this blog, I hope they can consider some suggestions from here.

I provided here some key issues that the DepEd is targeting thru K to 12.

  

           a.  Improving the competitiveness of students.

Advantages – With the added years, the curriculum and years of teaching will be lengthened. Teachers will have more time to teach and focus on their specific subjects. Additional subjects will also be introduced that will add value to the students even before they enter college. 

Disadvantages – Unless the lack of resources is addressed, the added 2 years will be a burden rather than a blessing both to the schools and the students. With classrooms already crowded, where will the schools conduct classes for the additional levels? And where would they get the teachers to do the job amidst the shortage? And let’s also remember that there are some numbers of students who cannot even finish the previous length of basic education which was only 10 years due to financial problems. Imagine what the added 2 years would do to them.

My suggestion – They should first focus on each issue one by one. More than the DepEd budget, our lawmakers should provide larger chunk of their pork barrel in building of classrooms and other facilities. The local government should also do their research and feasibility studies to address the problem in school resources. Then the output of this study will be the basis of a long term program targeting, for example a 50 student per classroom or 1 book per student status.

Then on the shortage of teachers, why can’t the government create a separate scholarship program for teachers just like what they do with the DOST SEI program, this time the DepEd being the stakeholder of the program. Thru this, the government will provide budget subsidizing education that includes tuition fees and necessary allowances for all aspiring teachers. With this program, it will encourage more of our students to take up education in college and will also address unemployment rate due to mismatches of skills with the needed manpower in our country.

Then lastly, increase the salary of our teachers.

          b.  Work will be available for our students after K+12 even without entering college.

Advantages – Having partnered with CHED and TESDA, the necessary knowledge and skills will be injected in the K to 12 curriculums. This can address shortage on manpower needed by some industries that do not require college degree. 

Disadvantages – As mentioned earlier, some students cannot even finish the current 10 years of basic education.  And also, we can’t say that the current program is not enough preparation for college as it still produces good graduates who performs well in their tertiary education and succeeds later in career. And by adding 2 more years, this will also add burden to those who seemed not in a need for the added years for their preparation to college.

My Suggestion – Provide options. Like for those who can’t afford going to college after the initial 10 years of basic education can have the +2 years to learn the skills and needed expertise to land them on those jobs that does not require a college degree. And if they want to pursue college education after that, they will be free to do so. 

Or, we can have assessment examinations on students in the fourth year high school regarding their preparedness of entry to college. Actually, we’re already doing it thru the NSAT and before with NCEE. It’s just a matter of customizing it to what this program needs. Those who will pass the exams can go to college and those who are not will be required to undergo this 2 years. Or it can be just a year and after that, another exam will be taken. And if still they are not able to pass, then another year will be added. And these added years required for them will not be wasted even if they are not able to reach college level as it will also include trainings on technical skills which will be suited for them to get jobs after school.

                To summarize it, it’s just like any national concern that we have. It does not necessarily mean that if the other countries are doing it, we should also do the same. We also need to check first if we have the same level of readiness with them for us to apply the same system that they are already using. The case for them may not be the same for us and we might need tailor-made programs to match what our country needs.  In the end, we know ourselves more than anybody else and we are the most capable persons to know what’s good for us and what is not.

If you find this article interesting, you may share this article on your Twitter, Facebook or other social network accounts via the the specified buttons below or the floating icons. Thanks for the visit and hope that you also like our Facebook page “The Ignored Genius”(see the like button on the mid-upper right part of this page) or follow me on Twitter @ignoredgenius. Thanks!

Saan Patungo ang Lumalalang Disiplina ng Kabataan?

“batang bata ka pa at marami ka pang

kailangang malaman at intindihin sa mundo,

…iyan ang totoo”.

Mga salita mula sa isang klasikong awitin ng grupong APO Hiking Society na tumatalakay sa kakulangan  pa sa kaalaman sa mga bagay bagay sa mundo ng mga kabataan. Subalit tila sa panahon ngayon, sa dami ng maaaring panggalingan ng impormasyon at maging sa pananaw na rin ng nakatatanda ay tila nawawala na ang kahulugan nito.

Sa internet maging sa social and traditional media araw araw tayong inuulanan ng iba’t ibang impormasyon. Kadalasan sa hindi, walang kontrol ang mga impormasyon na nakukuha ng kabataan kung kaya humahantong ito sa maling pag-aakala na alam na nila ang lahat ng bagay. 

Marami tayong makikita sa mga social networking sites na mga bata na may mga account na kung hindi sila ang gumawa ay mismong mga magulang pa ang bumuo para sa kanila. Puedeng ito ay para sa komunikasyon rin lalo na kung nasa malayong lugar ang magulang. Wala sigurong problema kung nababantayan ng maigi ang mga kabataan sa paggamit ng mga sites na ito. Pero mas madalas na hindi sila naoobserbahan.  

Maraming bagay ang nakikita rito. Ang mga bagay na ito ay nagkakaroon ng iba't ibang epekto sa isipan ng mga nasa menor de edad. Maaaring ito ay mabuti, pero maaari ring masama. Makikita pa natin minsan na sa mga usapang pang-matanda ay may mga bata na “sumasali” na sa usapan at kadalasan pa ay makikipagtalo sa mga higit na nakakatanda sa kanila. Wala na yung panahon noon na pag sumasagot ang bata sa matanda o kaya ay sumasabat sa kanilang usapan ay siguradong mapapagalitan o di kaya ay mapapalo.

At isa sa malalalang pangyayari na dahil sa kawalan ng pagantabay ay ilang beses na ring may mga kabataang napahamak at napariwara sa walang disiplinang paggamit ng social networking sites.

Malaki na ang pinagbago sa uri ng pagdidisiplina sa kabataan. Nakikitang “marahas” ng marami kung paano dinidisiplina ang mga kabataan noon kumpara sa ngayon. May ilan pa na may batayan pang mga pag-aaral sa psychology ang pagpuna sa pagdidisiplina sa kabataan at kadalasan na ang pag-aaral na ito ay galing sa kanlurang bahagi ng mundo. Ang “child spanking” bilang bahagi ng disiplina ay mas laganap rin sa silangang bahagi ng mundo tulad dito sa tin sa Pilipinas maging sa malaking bansang tulad ng China. May mga aklat pang naisulat patungkol sa ganitong uri ng pagdisiplina at paanong nahubog ang pagkatao ng sumulat nito. Sa west naman,sa panahon ngayon ay maaaring ika-kulong  pa ng mga magulang kung pagbubuhatan ng kamay ang kanilang anak. Maaari pa itong mangyari kapag ang anak pa mismo ang nagsumbong sa kinauukulan at pag naipasa pa ang isang sinusulong nilang batas, maaari pa itong humantong sa "habambuhay na pagkakakulong" sa magulang.

Sabi sa ilang pag-aaral na nagbubunga raw ng “anxiety and aggression” sa kabataan ang pagbubuhat ng kamay sa kanila. Sa paglaki raw ng kabataang napapalo ay mas malaki ang tsansa na maging mas agresibo at bayolente sila kumpara sa hindi. Tulad ng nabanggit sa itaas, hindi normal sa kanluraning mga bansa ang pamamalo ng anak bilang pagdisiplina. Pero bakit tila mas marami tayong nalalamang mararahas na mga krimen na ginagawa ng kabataan sa mga bansa tulad ng Amerika? May mga namamaril, nambubugbog at pumapatay ng hindi lang iisang tao kadalasan at ang gumagawa ay mismong kanilang mga kabataan. Mas nakikita rin natin ang pagiging mas agresibo at kadalasang pagsuway sa magulang kumpara sa mga kabataan sa mga bansa sa silangan. Pero sa panahon ngayon, tila dun na rin papunta ang ating bansa sa ganoong sitwasyon.

Dalawang bagay ang mainit na napaguusapan sa ating bansa ngayon na nauukol sa kabataan, una ang “Juvenile Justice Law” at pangalawa ay ang ruling ng Dep Ed sa teachers na “Bawal Sumimangot”.  Sa Juvenile Justice law, maraming karapatan ng kabataan ang pinatibay sa kabila ng kanilang maaaring pagkasangkot sa krimen. Hindi sila maaaring kasuhan at itrato na tulad ng matatanda na nagkasala sa parehong krimen at kung sakali man na gumawa ng di maganda ang biktima o kahit sino laban sa mga batang nagkasala ay maaari pa silang kasuhan ng child abuse. Sa “bawal sumimangot rule" naman ng DepEd ay pinagbabawal na ang pagsimangot ng mga guro sa kanilang mga estudyante. Hindi ko lang alam kung kahit tipong may dysmenorrhea, migraine sila o talagang may ginawang kabulastugan ang mga bata ay bawal pa rin silang sumimangot.

Sa ngayon ay napakarami nang kabataang nasasangkot sa krimen. Gaya ng mga tinaguriang “hamog boys” na nagnanakaw sa mga pumapasadang drivers at kadalasan ay nananakit pa. Meron ding mga pumapatay at nanggagahasa pa. Talagang kalunos lunos ang sitwasyon ng mga kabataang ito. Ang tanong ay nasan kaya ang kanilang mga magulang? Hindi ba nila kayang kontrolin o disiplinahin ang kanilang mga anak hanggang humantong sila sa ganito?

Sa kabilang banda naman, ipinagbabawal na daw ang pagsimangot ng mga guro sa mga mag-aaral sa kadahilanang marami ang “nadidiscourage” na mga kabataan at nahahantong pa ito sa kawalan ng gana na mag-aral. Pinakita pa sa isang balita na may isang kinse anyos na bata na hindi na pumasok sa eskwela dahil palaging pinapagalitan ng guro at maging ng principal. Grade 2 lang ang inabot ng batang ito. Ano kaya ang ginawa ng magulang at hinayaan na ganito na lang ang abutin ng kanilang anak? Kung pinag-iinitan man ang kanilang anak, ano kaya ang dahilan? At bakit hindi nila kinausap man lang ang guro at ang kanilang anak para maayos ito? 

Sa aking karanasan, marami akong mga naging guro na masasabi nating “terror”. May ilan na matalim talaga ang mga salitang binibitawan at may ilan pa na may mga pisikal na pagdidisiplina sa estudyanteng matigas talaga ang ulo tulad ng pagpalo sa kamay, pag pingot , pagpapalabas sa klase at iba pa. Subalit ang mga gurong ito ang siya ring mas tumatak at nakapagbigay ng disiplina sa maraming mag-aaral na kanilang nahawakan. 

Sa dalawang kautusang ito ay para nating ginapos ang kamay ng dalawang ahensya para disiplinahin ang ating kabataan. Una ang kapulisan at pangalawa ay ang mga paaralan. Inalisan natin ng ngipin ang mga ito para disiplinahin sana sa maling gawa ng ating mga kabataan. Ayos sana ito kung sa mga tahanan pa lamang ay nadidisiplina nang maigi ng mga magulang ang kanilang mga anak. Subalit ayon na rin sa ating mga nakikita sa paligid ay humahantong pa sa mas malalang bagay ang dulot ng kawalan ng disiplina ng mga bata mula sa mga pabayang magulang.

Kung hindi kayang disiplinahin ng maraming magulang ang kanilang mga anak, at aalisan pa natin ng kakayahang disiplinahin ng lipunan ang ating mga kabataan, sino na lang ang matitirang magdidisiplina at magtuturo ng tamang pamumuhay sa mga musmos na kaisipan?