Mga Kulang na School Subjects na Mag-Aahon Sana sa Pilipinas

Hindi naman daw nagagamit sa trabaho yung karamihan ng subjects. Yan ang sabi ng maraming mga nakatapos na o kahit yung mga huminto na sa pag-aaral. Kesyo andami daming tinuturo sa tin na di naman napapakinabangan. May punto naman. Pero may dahilan din kung bakit ganyan ang mga subjects na yan at naisulat ko na rin sa post na ito.

Pero ngayon, parang tama nga naman. Bakit yung mga hindi naman napapakinabangan ang isinisingit kung meron pang mga bagay na mas magagamit sana natin ke makatapos tayo ke hindi sa pag-aaral. Yung tipong kahit elementary at nakuha mo na ang mga subjects na yun e kahit papano, may laban ka na sa buhay. Nakapagpost na rin ako ng isa dito sa blogpost na ito pero bukod sa isang ito ay may ilan pang kulang sa dapat nating malaman para kahit papano e tumino tino tayo man lang bilang mamamayan ng bansang ito. 

1.   “Bakit” History -  Sa karamihan sa mga eskwelahan ngayon sa Pilipinas mula elementarya hanggang kolehiyo, maliban sa ilang mga masusuwerteng naturuan ng mga magagaling na history teachers and professors,  ang laman ng mga lessons nila sa kasaysayan ay puro detalye, mga pangalan, mga lugar, mga petsa, mga dokumento, mga libro at kung anu-ano pang mga bagay na bahagi ng nakalipas na inaasahang kabisaduhin ng mga estudyante at sya namang isasagot nila sa mga exams. Puro detalye gaya ng mga pangalan, lugar at petsa pero kulang sa “bakit”. Kung bakit ginawa, bakit dun nagpunta, bakit kinuha, bakit pinatay, bakit nagsimula, bakit natapos. Ang mga aral ng kung bakit naganap ang mga bahagi ng kasaysayan na sana ay nagagamit natin sa mga nangyayari sa kasalukuyan ay kadalasang naisasantabi na lang. Kaya hindi na rin nakapagtataka na paulit-ulit na lang ang pagkakamali nating mga Pilipino sa bawat panahon.

2.   Functions of Government Bodies and Officials – Ano ba ang pagkakaiba ng Executive, Legislative at Judiciary? Ano ang trabaho ng BIR? Ano ba ang saklaw ng mga cabinet secretary? Ano ang sakop ng trabaho ni Mayor? Ni Congressman? Ni Governor? Ni  Kapitan? Gano ba kalawak ang kapangyarihan ng pangulo? Para saan ba ang SSS at GSIS? Ano ang trabaho ng AFP at ng PNP? Bakit ba may CHR? Anong ahensya ang dapat tumugon sa ganito at ganyang problema ng bansa? Ilan dito ay nababanggit na rin sa ilang subjects pero panahon na para gawing isa na lang ito at pagsama-samahin. Makakatulong ito sa pagpili ng iboboto ng mga Pilipino at mas maaappreciate din at maaasikaso ng mga tao ang kanilang transaksyon sa mga tamang ahensy ang gobyerno.

Kamote

3.   Financial Literacy – Madalas na natututunan na lang ito ng mga Pilipino pag may edad na at kadalasan ay kulang pa nga. Pag tinanong mo kung may investment na o nagpplano para sa kanilang pagreretiro, sasabihin nila na maaga pa naman, bata pa sila o kaya e hindi pa nila kayang simulan dahil kulang daw ang pera. Hanggang tumanda na pero di pa rin nakakapagtabi at hanggang umasa na lang sa katiting na pensyong nakukuha sa ahensya ng gobyerno. Hindi naman kailangangmalaki ang simula. Kung pag-aaralan lang ng maigi ay kaya naman ng karamihan ng mga Pilipino ang mag-impok para sa hinaharap. Tayo na ang selfie capital, text messaging capital, isa sa pinakaaktibo sa social media at kung ano ano pa. E kung yung pinanggagastos sana natin para iupload ang selfie at magpadala ng text messages na hindi importante eh itinatabi natin sa mas mahalagang bagay, masisimulan na sana agad ang pagiimpok.

4.   Road Safety and Responsibility – Mula sa pampublikong mga sasakyan, hanggang mga pribado pati na ang mga commuters at tumatawid sa kalsada, marami talaga ang masasabing pasaway. Hanggang makakalusot, lulusot. Ang manlamang sa kapwa ang pinakapopular na gawain sa kalsada, hindi ang magbigay. Kung lahat lang ng tao ay matuturuan ng kung ano ang mga panuntunan at tamang gawi sa kalsada, at kung bakit dapat sundin ang mga ito para sa ikagiginhawa ng lahat, baka mas umayos din ang problema natin sa transportasyon.

5.   Overall Individual Responsibility – Wala na tayong ibang naririnig ngayon sa mga ipinaglalaban ng kaliwa’t kanang mga grupo kundi ang kanilang mga “karapatan”. Karapatan sa halos lahat ng bagay. Maging ang mga noo’y hindi natin naisip na bahagi ng karapatan ng tao ay nagawan na ng dahilan ng iba para ang mga ito ay maisama. Dumadami ang nagsasalita tungkol sa karapatan pero kumokonti ang sa responsibilidad. Sa madaling salita, dumadami ang reklamador at kumokonti ang kumikilos. Lahat ay parang laging naiisahan, nasasapawan, nalalamangan. Pero walang gustong kumilos para mabawasan ang mga ito. Lahat ay gumaganti na lang kaya palala lang ng palala. Masyado nang mabigat. Kaya ang isang subject na maglalaman ng responsibilidad natin bilang myembro ng komunidad ay makakatulong na balansehin ito.

Malamang ay salita sa hangin nga lang ang mga ito dahil malabong isingit ito sa curriculum ng ating mga eskwelahan. Pero kahit isa man lang sa mga ito ang mapatupad sana ay ok na. Pero kahit hindi, aaralin ko na lang ang mga ito maigi para maituro ko sa mga anak ko at sa ilan pang mga bata. Para kahit papaano ay makadagdag man lang tayo kahit isang bata na magiging responsableng mamamayan balang araw, malaking bagay na rin ito at hindi na tumulad pa sa henerasyon natin ngayon.

Dinosaurs are old, Robots are New (Godzilla wins and so will you)

I already made a lot of wrong decisions in life. I thought that quick success was possible. And that it could be done by riding on those attractive, new and fast-paced ways marketed by the so-called ‘experts’. These experts would tell you to just follow what they do. No need to ask. Just copy their formula and technique and you’re in for a zooming ride to success. It could be true as it happened to some. Maybe with sheer luck. But not everyone is lucky. Not me. But I’m blessed. And one blessing I have is an open mind to learn from the mistakes that I committed. And it makes all the wrong decisions I made bearable and meaningful.

Young energetic pseudo-experts who proclaim the modern and the new as the best, quickest and most exciting way to reach the top are the usual scenes we see in almost every field today.  And push further by bringing down and trashing the old ways.  Many ignorant and unsuspecting victims are easily mesmerized and enchanted by the “wit and charisma” of these messengers of the new age. Dinosaurs are out and the cyber-age is in, they say.

Godzilla vs MechaGodzilla  (Image:Wikipedia.org)

And the choice looks so easy. It’s cool to be a fan of the “rockstars” of their trades. Who likes to be left out sitting on a corner listening to the lectures of a boring old conservative folk?

But taking it from those who already reached the top of their game, they tell us otherwise. It’s the expertise of the old tricks, the basics and the fundamentals which brought them up to the peak and to excellence. Understanding the thing that they do and why they were doing it is what catapulted their careers to great heights. There were no shortcuts for most of them.

“I don’t care what you’re doing or what you’re trying to accomplish; you can’t skip fundamentals if you want to be the best.”- Michael Jordan

(Image: hoopthoughts.blogspot.com)

Modern is not at all bad. Being knowledgeable about new techniques is also great. But by doing it without tad recognition of its foundation, basics and history is a blind walk away from what is true and proper.

I don’t care about the past…not

May mga memories ako nung bata ako na di ako sure kung nangyari ba talaga o imagination ko lang. Siguro, yun yung panahon na nagsisimula pa lang akong magkaroon ng consciousness sa nangyayari sa paligid. Ang weird pa sa mga memories ko na yun, pakiramdam ko e matured na kong nagoobserba. Parang nasa isip ko e matanda na ko na nagmamasid sa nangyayari sa paligid sa mga oras na yun. Tapos nakita ko yung anak ko. Di kaya ganon din siya ngayon?

Tulad ko nung bata, marami rin sa tin ang madalas ay blurred na ang vision sa kasaysayan. Tuwing nagbabasa ako ng mga artikulo ni Prof. Ambeth Ocampo na isa sa tinitingalang historian ng bansa, mapagtatanto natin na patse-patse pala ang history na kadalasang natututunan natin.  Bukod pa rito maging yung mga recent histories ay agad na nawawala  ang diwa sa ating mga kababayan. Tulad na lang ng Ondoy, nangyari ito 3 yrs ago at after nun, pinagusapan kung paano aayusin ang mga drainage ng kamaynilaan,  ang urban planning na di nasunod… tapos wala. Eto na naman tayo sa matinding baha.  At nagkalat pa rin ang mga basura.  

   

Baka kailangan na nating mag-evolve tulad niya.

Wala na nga bang sense of history ang mga Pilipino? Mabilis nga ba tayong makalimot? O selective lang talaga ang ating alaala? At bakit masyado nating ine-exaggerate ang nakalipas? Minsan parang sobrang ganda kung ikwento natin o kaya naman ay sobrang pangit. As if walang in between. As if walang dahilan kung bakit nagsi-pangyari ang mga yun at ang alam natin ay basta, eto ang resulta nun, either pangit o maganda, tapos ang kwento. Pero ganon nga ba palagi ang kasaysayan? Tingnan natin ang ilan sa mga ito:

·  Maraming galit na galit sa mga kastila sa pananakop sa ating bansa. Nawala daw identity nating mga Pilipino. Identity? Pero kung di kaya tayo sinakop ng kastila,  ano kaya ang tawag sa atin ngayon? Pilipino pa rin kaya? O naging isang bansa kaya tayo o watak watak? O di kaya bahagi na lang tayo ng iba nating karatig nating bansa. May naging Pilipinas kaya? 

·  Naiinis tayo sa mga amerikano dahil sa pambobomba sa Maynila noong liberation. Pero inalam ba natin kung sino ang may pakana ng bombahan at bakit binomba ang ilang establisyamento? Binomba ba ang Maynila ng mga Amerikano dahil gusto lang nilang sirain ang Maynila noong 1940s na aayusin at titirahan pa rin pala nila hanggang sa mga nakalipas na dekada lamang? 

·  Lagi nating naririnig na sinisisi ang Simbahan sa mga nangyayari sa bansa ngayon. Masyado raw nakikialam sa gobyerno. Pero hindi ba nung 1930s hanggang bago maggyera ay nangunguna ang ating bansa sa Asya ? At di ba’t madalas nating ipagmalaki ito na ang Pilipinas ay sobrang unlad noon at kinaiinggitan ng maraming bansa? Hindi ba’t ng mga panahong yun ay mas malaki pa ang porsyento ng mga debotong katoliko at mas malaki ang impluwensya sa tao at gobyerno. Bakit ng mga taong yun ay wala akong naririnig na mga papuri na natanggap ang Simbahan sa pagiging maunlad na bansa ng Pilipinas?  Bakit ngayon nagkandaletse letse na, sila na may kasalanan?

·  Maraming nagsasabi na mas ok pa raw nung martial law at ng panahon ni dating Pangulong Marcos.  Mas disiplinado. Mas konti ang napapabalitang krimen. Mas maraming imprastraktura ang napagawa. Pero hindi ba bawal ang magsalita laban sa gobyerno noon? Hindi ba’t bawal ang tv, radio at dyaryo kung hindi ito kontrolado ng pamahalaan?  At bilang pinakamatagal na pinuno ng bansa, hindi ba’t marapat lang na pinakamaraming imprastraktura ang maitayo sa kanyang panunungkulan? At kung ang pagbibiro ni Ariel Ureta sa slogan ng Bagong Lipunan e naparusahan siya, sino bang di matatakot at magpapakabait?

Uunlad ka talaga kung ginto sana yung bike tulad nito.

·  Sinasabi rin ng marami na si dating pangulong Cory Aquino ang ina ngdemokrasya. Na siya ang nanguna sa people power revolution na siyang nag-alis sa rehimeng Marcos para maging malayang muli ang mga Pilipino. Pero sino ba ang nanawagan sa mga tao para lumabas noon at makibaka? Nasaan ba si Dating Pangulong Cory noong nag people power na sa EDSA? Kelan ba siya lumabas noon sa eksena?

Bago ako umani ng mga negatibong reaksyon, eto muna.

Una, marami talagang kulturang pinoy ang nawala ng sakupin tayo ng Kastila. Tulad na lang ng baybayin na siyang una nating paraan ng pagbasa at pagsulat. Pangalawa, nanghihinayang ako ng malaki sa mga nasira nung panahon ng liberation. Kung tinangka mang ayusin ng Amerika at tumulong ang Hapon para ibalik ang sigla ng Maynila noon, masyadong malayo  na sa orihinal at mahirap nang ibalik lalo na ang moral damages na naidulot nito sa tao. Pangatlo ay sang-ayon ako na may mga naging mga pinuno ng Simbahan noon at magpahanggang-ngayon na nakagagawa ng mga maling desisyon. May mga bahagi ng nakaraan na nagkulang sila sa mga myembro at sa mga tao. Pang-apat, tama na noong panahon ni dating Pangulong Marcos, na sa aking palagay ay may pinakamagandang plano para sa bansa sa lahat ng naging pangulo,  ay nabawasan at nakontrol ang mga grupong kasalukuyan ay nagpapahirap sa ating bansa at malaki at maganda ang naging dulot nito sa impresyon ng ibang bayan sa atin. At panghuli, si dating Pangulong Cory ay hinahangaan ko bilang isang matapang at may paninindigang tao sa kanyang mga paniniwala't pinakikipaglaban.

At marami pang ibang nangyari na patungkol sa mga bagay na yan. Hindi lahat ng nangyari dyan ay alam ko. At hindi rin lahat ay maikkwento ko. Kaya hindi ko rin sasabihin kung sobrang ganda ng mga nangyari dyan o kaya naman ay kung sobrang pangit. Pero lahat ng yan ay may naidulot na maayos at may hindi rin kagandahan sa kung ano at nasaan tayo ngayon. Given na rin yun at hindi natin kailangang sobrahan pa ang kwento. Yung sakto lang ay ok na.  

Ang punto, wag sana tayong maging selective. Wag exaggerated. Wag masyadong makulong sa imahinasyon ng nakaraan. Hindi rin dapat tayo padala sa emosyon na nakakaapekto sa judgement natin, hindi lang sa nangyari sa nakaraan kundi sa magiging desisyon natin sa hinaharap. Hindi naman “black or white” lang ang kasaysayan.  At bakit nga ba kailangan nating balikan at ilagay sa ayos ang pag-iisip sa nakaraan. Sabi nga di ba, “Ang di lumingon sa pinanggalingan, hindi makararating sa paroroonan”. Hangga’t wala tayong malinaw na pananaw sa ating nakalipas, hindi tayo matututo sa aral ng mga ito para sa ating mga ikikilos sa kinabukasan. 

Eto ang maling paglingon sa pinanggalingan.

Hindi maiiwasan ang “bias” natin sa pagtingin sa kasaysayan. Pero kung hindi natin ito mababawasan at magpapadala tayo ng todo todo sa sinasabi ng alin man sa nasa kaliwa o sa nasa kanan, asahan natin na kikiling pa rin ang ating kinabukasan at malabong tuluyang dumiretso ang daan. Iniisip ko nga ngayon kung totoong guwapo ako nung baby ako tulad ng sinabi ng mga kamag-anakan ko. Baka kasi may bias din sila sa history.



 For updates, follow me on Twitter and like me on Facebook. Thanks!