Summer Na, Tara Na’t Magbakasyon Sa Maynila

Anong probinsiya mo? Madalas itanong sa kin yan dati ng mga kaklase ko at kalaro. Tinatanong ko rin tuloy sa mga magulang ko. Hindi ko kasi alam talaga ang sagot. Ano nga ba ang basehan na masasabing yun ang probinsya mo? Dahil dun ka pinanganak? O dun pinanganak ang magulang mo?  O kaya ang magulang ng magulang mo.

Hirap akong sagutin ang tanong dahil unang una, pinanganak ako sa Maynila. Sa Sampaloc. Ganon din ang aking mga magulang. Pareho sila. Yung mga lolo’t lola ko, di ako sigurado pero sa Maynila na rin sila nagsilakihan at hanggang ngayon andun pa rin ang lola sa ko sa side ng tatay ko sa Maynila at kami naman sa side ng nanay ko ay nasa Antipolo na. Siguro matatawag ko nang probinsya ko ngayon ang Rizal dahil dito ako lumaki at probinsya naman talaga ito. Pero sa tingin ng ibang tao, e Maynila na rin ito halos.

Kadalasan pag summer, ang mga bata sa Maynila ay nagbabakasyon papuntang mga probinsya nila. Dun nila nararanasan ang tinatawag ng iba na buhay sa nayon. Yung pag-akyat sa mga puno, paglalaro sa mga malalawak na damuhan para magpalipad ng mga saranggola, magbabad sa mga ilog o batis at iba pa. Hindi ako nakakalangoy sa mga ilog dito sa Antipolo pero noon marami pang mga puno at marami pang malalawak na lupa kung saan nakakapagpalipad kami ng saranggola. Pero baligtad ang buhay ko noon.  Kasama ng kapatid kong lalake na mas bata sa akin, tuwing summer ay nagbabakasyon naman kami sa Maynila. 

Bata pa lang ako may bahid pulitika na ang pinagkikikilos ko. With my brother and cousins taken at our tito's house in Cavite.

Masayang karanasan sa min yun.  Sa mga hindi siguro natira man lang sa mismong Maynila, iisipin nila na malungkot o boring ang gawain ng mga bata doon. Puro kasi kalye at wala yung masyadong malalawak na laruan tulad sa ibang lugar. Pero kung tutuusin, hindi rin naman naiiba sa ginagawa ng bata sa Maynila. Dun pa kasi nakatira noon ang pamilya ng pinsan ko na ngayon ay nasa ibang bansa na. Dalawa silang magkapatid, babae yung panganay at lalake yung bunso. Halos magkakaedad lang kami. Pag naglalaro sa labas, kasama naming madalas syempre yung lalakeng pinsan namin. Naglaro kami ng tumbang preso, agawan base, touching ball (dodge ball yun na pangkalye), football na larong kalye style din, Chinese garter, piko, patintero at iba pang mga usong laro sa kalsada ng mga bata. Madalas nananalo kami pero madalas natatalo rin. At may pagkakataon pa na napapaaway. May pagka warfreak ako nung bata. Pikon din kasi ako noon. Minsan ngayon pa rin. Pero di na ko warfreak. Masama yun at wag nyong gagayahin. At dahil dun, maraming beses din tuloy napapaigsi ang bakasyon namin dahil nga sa pakikipag-away ko sa mga kalaro ko at inihahatid kami pauwi sa Antipolo ng lolo ko. Pero ngayon naman pag nakikita ko yung mga iba kong kalaro doon ay tropa tropa naman kami pag napapadalaw ako dun. 

Nauuso din ang mga laro dun tulad ng gagamba. May nagtitinda ng gagamba dun at di ko alam kung san nya kinukuha. Tapos ilalaban naming sa gagamba ng ibang bata. Isa sa paborito naming ng pinsan ko at kapatid ko yun. Saka yung mga laruang din na binebenta sa kalye na kung tutuusin eh mga inimbento lang tulad ng plastic bag na clear na nilagyan lang ng tubig na kulay para mag-mukhang kakaiba. Tapos pag may mga birthday parties naman sa kapitbahay, andun din kami lagi. At may pagkakataon pa nga na ang pinamigay na candies ay mga imported like Hershey’s, Cadbury, Snickers, etc. Noon pa man e nakitaan na kami ng entrepreneurial skills kasi hindi naming kinain yung candies. Binenta naming dun sa tapat ng bahay ng lola ko.  

Sabong ng gagamba (photo credits: http://melveracruz.blogspot.com)

Sa loob bahay naman, ang madalas na ginagawa namin ay maglaro ng Family Computer. Maraming bala ang pinsan ko dahil minsan na rin silang nagparenta noon.  Nung umalis nga sila ay iniwan pa nila sa amin ang ilang cartridges nila. At pagdating ng gabi, ang trip naman namin ay mangulit sa bintana sa taas. Sa sobrang kulit, minsan nanghuhulog kami ng kung ano ano tulad ng balat ng kendi o kaya ay mambato ng mga cornic sa mga kalaro naming dumadaan. Ulit mga bata, wag nyong gagayahin yun.

Astig nito.

Sa umaga, masarap din lagi ang almusal namin dahil nung panahon na yun ay nagtitinda pa ng pagkain tuwing umaga ang lola ko. Lahat ng pang-almusal ay meron siya. Iba’t ibang uri ng sandwiches, champorado, sopas, spaghetti atbp. At meron ding mga lutong ulam na masarap hanggang pantanghalian. Pipili lang ng gusto naming kainin, solved na. Laging parang pyesta.  Masarap pang magluto ang lola ko. Parang yung lola ko rin sa Antipolo na pinagluluto pa ko ng ulam minsan kahit may pamilya na ko.

At pag hapon naman, bibigyan kami ng pambili ng miryenda. Softdrinks o kaya gulaman with matching banana cue, turon o kung anong meron sa tindahan na malapit. Nagtitira pa kami ng perang pambili ng mga usong laruan.

At sa gabi, minsan naglalaro kami ng scrabble kasama ng lolo ko doon. Wide reader ang lolo ko na yun. Mahilig sa crossword puzzles at mahilig magbasa kaya mahirap siyang kalaban.  Ganon din ang isa ko pang lolo sa side ng nanay ko na sobra ring wide reader at napakaraming alam na mga general info, trivia at magaling din sa mga word puzzles. Pareho silang maraming interesting stories.  At pag nanonood kami ng mga quiz shows sa tv, pareho rin silang mabilis sumagot sa mga tanong. Pareho na rin silang wala ngayon.  Pero masuwerte ako at nakasama ko sila at marami akong natutunan sa kanila pareho. Ikukuwento ko ito sa iba kong blogpost.

And for the difficult round. Yung alam ang sagot, post sa comments. Bawal ang mag-Google.

Isa sa mga nakakahiyang nangyari sa akin doon ay nung minsang naihi ako sa pagtulog. Natutulog kami noon sa mga kutson at magkakatabi kaming tatlo ng kapatid ko at pinsan kong lalaki. Ako ang huling nagising at nung bumangon ako ng araw na yun, basa ang higaan. Sa hiya ay hindi ko pinaalam na naihi ako at tiniklop ko na lang ang aming tulugan. Ang problema, nangamoy. Ayun, nilabhan ni lola ang higaan at kumot. Nakakahiya kaya di pa rin ako umaamin na ako yun. Pero obvious na ako yung huling gumising so alam na. And nakwento rin ng parents ko na sa edad kong 9 nung time na yun ay paminsan minsan naiihi pa ako sa pagtulog. Pero di nila ako pinagalitan. Siguro ay alam nilang nahihiya ako. Pero kung nababasa nila ngayon ito, macoconfirm na nilang ako talaga yun.

Wala pang cellphone nun at internet kaya nakikitawag ako sa payphone sa  tindahan ng ninang ko na nakatira lang malapit sa lola ko pag gusto kong kumontak sa bahay. Siya rin yung ninang ko na nung bata pa ko pag pumupunta kami ng nanay ko dun ay lagi akong binibigyan ng biskwit. Marie pa nga yun sa pagkakaalala ko. Medyo di lang malinaw ang memory ko dahil sobrang bata ko pa noon. Namatay na rin yung ninang ko na yun last year at di na nga kami nagkita. Pumunta din kasi siya ng ibang bansa bago umuwi dito sa Pilipinas kelan lang sa huling balita ko pero hindi na sa bahay nila dati sa Sampaloc dahil nabenta na ata nila yung property na yun.

Mga ilang summer din ang ginugol naming magkapatid para magbakasyon sa Maynila. Kasama na talaga sa routine namin noon yun nung elementary pa lang ako. At ngayon ay marami nang nagbago.  Namatay na nga ang lolo ko doon pati yung ninang ko. Hindi na rin nagtitinda ng pang-almusal ang lola ko. Ang pamilya ng pinsan ko naman na kalaro naming ay nasa California na.  Ang kasama ng lola ko ngayon dun ay pamilya ng tita ko at mga mas batang pinsan ko. Mga may pamilya na rin ang mga kalaro namin doon at marami na rin ang di na doon nakatira. At kung noon pagdating ng hapon ay nasa labas ang mga bata para maglaro, ngayon ay mas puno na ang mga computer shops. Kunsabagay, kahit sa maraming probinsya ay ganyan na rin ang nangyayari. Lahat talaga ay malaki ang pinagbago. At hindi ko alam kung may aral itong kwento ko.  At least nai-share ko sa inyo yung pinagkakaabalahan ko nung bata ako tuwing tag-araw at kung paanong kakaiba na kaming taga probinsya ang nagbabakasyon sa Maynila. At sa oras pa na tag-init. Balang araw ay mababasa rin ng anak ko ito at malamang pagtatawanan niya ako at kami ng mga tito niya. At siya rin mismo ay mapagtatanto niya na ibang-iba ang panahon noon sa makakagisnan naman niyang buhay balang araw. Marami na ang nagbago at magbabago pa. May isa pa palang nagbago akong naalala. Matagal na rin akong hindi umiihi sa kama pag natutulog.